Kategorie
Prawo cywilne Prawo karne Prawo odszkodowawcze

Błąd medyczny: Pacjent może ubiegać się o odszkodowanie

Błąd medyczny: Pacjent może ubiegać się o odszkodowanie

Błąd medyczny: Pacjent może ubiegać się o odszkodowanie. Błąd medyczny, błąd lekarski, w sztuce lekarskiej te wszystkie pojęcia definiowane są jako działanie, zaniedbanie lub zaniechanie lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki, położnej lub osoby wykonującej inny zawód medyczny powodujące szkodę pacjenta.

Według orzeczenia Sądu Najwyższego, za błąd lekarski uznaje się zachowanie lekarza, które pozostaje sprzeczne z obowiązującymi praktykami lekarskimi. Błąd w sztuce lekarskiej odnosi się zarówno do błędów diagnostycznych, terapeutycznych, organizacyjnych oraz technicznych (Orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2013).

Poprzez błąd diagnostyczny uznaje się np. źle przeprowadzony wywiad lekarski, terapeutyczny np. włączenie do terapii leków, które nie posiadają żadnego logicznego uzasadnienia, techniczny np. niewłaściwe wykonanie czynności leczniczej, a organizacyjny np. na nieprawidłowym zorganizowaniu pracy szpitala.

Każdy pokrzywdzony powinien pamiętać, iż obowiązujące przepisy prawa przewidują skuteczne mechanizmy działania, umożliwiające dochodzenie należnych poszkodowanemu pacjentowi świadczeń pieniężnych.

Jak ustalić winnego?

Zanim podejmiemy jakiekolwiek działania, należy ustalić kto będzie ponosił odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie – lekarz, inny członek personelu medycznego czy zatrudniający ich szpital, czy też inna placówka medyczna, w której doszło do wyrządzenia szkody. Musimy również pamiętać, iż obowiązek wykazania winy spoczywa na osobie poszkodowanej, zgodnie z art. 6 Kodeksu cywilnego, co bardzo często wiąże się z wieloma trudnościami. Szczególnie w przypadku podmiotów medycznych, w których świadczeń udziela często bardzo wiele osób. W związku z powyższym wprowadzono koncepcję winy anonimowej. W uproszczeniu polega ona na tym, że pacjent nie musi wykazywać, który konkretnie członek personelu medycznego zawinił. Wystarczy wykazać, że za powstanie szkody odpowiada personel danego szpitala.

Przedawnienie roszczeń z tytułu błędu medycznego

Instytucja przedawnienia dotyczy zarówno odszkodowania, renty, a także wszystkich roszczeń niemajątkowych w postaci zadośćuczynienia. Zgodnie z artykułem 442 k.c. §1 roszczenie o naprawienie wyrządzonej szkody czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu po upływie 3 lat. Jednakże czas liczony jest od dnia, w którym osoba poszkodowana dowiedziała się o szkodzie i osobach za nią odpowiedzialnych.

Należy jednak pamiętać, iż wszystkie nieprawidłowości, które wykryto po 10 latach od powstania szkody ulegają przedawnieniu. Od powyższej reguły istnieją jednak pewne odstępstwa, gdyż zgodnie z art. 442 k.c. §2, jeżeli szkoda powstała w wyniku zbrodni lub występku, roszczenie ulega przedawnieniu po 20 latach. Okres ten liczony jest od dnia popełnienia przestępstwa, bez względu na to, kiedy osoba poszkodowana dowiedziała się o przestępstwie i osobie zobowiązanej do napary wyrządzonej szkody.

Uzyskanie odszkodowania

Uzyskanie odszkodowania od szpitala czy innej placówki medycznej w przypadku, gdy doszło do popełnienia błędu medycznego, jest jak najbardziej możliwe. Poszkodowani pacjenci powinni jednak pamiętać o rzetelnym i skrupulatnym gromadzeniu dokumentacji medycznej oraz dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych przez nich kosztów pozostających w związku z wyrządzoną szkodą. Jeżeli chodzi o wykazanie samego związku przyczynowego, to Sąd Najwyższy uznał, że „reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających, jej zdaniem, oddalenie powództwa. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy również w przywołanym wyżej wyroku z dnia 14 października 1974 r., II CR 415/74, (niepubl.).” Podobnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 kwietnia 2012 r. (sygn. akt II CSK 402/11) „w procesach lekarskich nie jest konieczne wykazanie związku przyczynowego o charakterze bezpośrednim i stanowczym, lecz wystarczy przyjęcie wystąpienia związku o odpowiednim stopniu prawdopodobieństwa.”